Op de Kermis ging iedereen in de feesttent compleet uit z’n dak bij dit nummer. Een heerlijke meezinger, en een vaak gehoord advies. En dus maken we een ‘bucket list’ om die dingen die we zo graag willen toch maar niet te vergeten. Natuurlijk is het goed om niet uit te stellen wat je altijd nog wilt, want ja, volgende week kun je er niet meer zijn. We zijn niet allemaal hetzelfde. De één vindt het belangrijk om de hele wereld over te gaan voordat ie aan z’n zgn. laatste reis begint, en de ander hoopt alleen nog graag de narcissen in z’n eigen tuin het volgend voorjaar op te zien komen.
Maar hoe kijk ik zelf eigenlijk aan tegen ‘leven alsof het je laatste dag is’? Doordat ik dagelijks met de dood te maken heb, sta ik sowieso al anders in het leven. Bewuster, en tegelijkertijd voor mij uitschuivend. Maar als ik het zeker wist, en ik heb nog maar één dag…? Ik zou waarschijnlijk zó bevriezen dat ik niks meer zou doen. Ik zou paniekerig denken dat m’n huis niet opgeruimd is, de codes van mijn accounts op internet niet terug te vinden zijn, en nog duizend andere praktische dingen. Maar ja, daar ga ik natuurlijk niet meer aan toekomen want ik wil nog veel mensen omhelzen en bedanken wat ze voor me hebben betekend of tenminste bellen voordat ik niet meer wakker word. En dan nog de tijd dat ik zou huilen omdat ik mijn kinderen niet verder zie opgroeien en eventuele kleinkinderen nooit zal zien. En omdát het m’n laatste dag is. Pffff, grote paniek.
Niks voor mij dus, leven alsof het m’n laatste dag is. Ik probeer maar in het hier en nu te leven, inclusief codes die nergens genoteerd zijn. Voor mij is het beter te leven in het besef, dat vandaag nooit meer terug komt. Ik wil vandaag én morgen leven op de best mogelijke manier: positief, met goeie zin en dankbaar voor lieve mensen om mij heen. En daar hoort ook gewoon ‘werken, plannen en zorgen voor morgen’ bij, vermengd met een beetje wat ik ‘altijd al had willen doen’. Voor mij dus geen bucket list!