Zoals u misschien weet ben ik naast uitvaartondernemer ook beheerder van de R.K. begraafplaats in Leidschendam, St Agatha. Dit keer daarover een bijzonder verhaal.
Laatst ging ik met een weduwnaar een graf uitzoeken voor zijn vrouw. Hij kwam samen met zijn broer en schoonzus, die hem wilden ondersteunen. Fijn, want het is toch niet niks om alleen te doen; een plek uitzoeken waar hij zijn vrouw moest gaan begraven. Zij hebben helaas nooit kinderen gekregen, een groot gemis…
Op zondagochtend gaat vroeg de telefoon. De weduwnaar belt mij met een hele bijzondere vraag. Hij vertelde dat de uitvaart de dag ervoor mooi was geweest, maar dat er toch iets niet helemaal goed was gegaan. Zijn uitvaartondernemer, die mevrouw in de kist zou komen leggen, stond op het verkeerder adres, waardoor zij vertraging opliepen. Hierdoor moesten zij overhaast de kist sluiten en snel vertrekken naar de kerk. In de haast was hij vergeten haar trouwjurk bij haar in de kist mee te geven…. Hij had er de hele nacht slecht van geslapen. Haar trouwjurk was hun hele huwelijkse leven met hen mee gereisd, had elke verhuizing doorstaan. Zij kon er geen afstand van doen. De trouwjurk, die eigenlijk gebruikt had moeten worden om een doopjurk van te maken of het wiegje mee te bekleden, voor als er kinderen zouden zijn gekomen. De pijn van dit gemis klonk door in zijn stem. De trouwjurk die klaar hing aan de kast, die bij haar hoorde, die mee had moeten gaan op haar laatste reis, die hij met haar mee zou begraven, en waarvan hij nu niet wist wat hij er mee moest… Was het misschien alsnog mogelijk om haar trouwjurk bij haar te begraven, als het graf nog niet geheel gesloten was? Mijn hart brak.
Ik stelde de man gerust, en zei dat ik er alles aan zou doen om dit voor elkaar te krijgen. De grafdelvers zouden pas op maandagochtend vroeg het graf geheel sluiten. Dat móest lukken. Met de weduwnaar sprak ik af dat ik de trouwjurk op maandagochtend vroeg zou ophalen. Op de vraag of hij mee zou willen antwoorde hij nee, hij had er alle vertrouwen in dat het goed kwam, en was hoorbaar opgelucht.
Op maandagochtend vroeg, toen ik de trouwjurk ophaalde, was hij van gedachten veranderd en stapte hij toch bij mij in de auto. Samen gingen we naar Agatha, waar de grafdelvers al bezig waren met de voorbereidingen. Zij hadden een stukje van de kist bloot gelegd, en daar werd met veel respect de trouwjurk op gelegd. Met een schep werd heel voorzichtig de trouwjurk begraven. Het regende, we stonden samen onder een paraplu en hielden elkaar vast. Een brok in mijn keel. Het was zo’n bijzonder, intiem en emotioneel moment. Alsof zij opnieuw op haar laatste reis ging, in stilte, maar dan compleet.
Dankbaar en tevreden gingen we beiden weer naar huis.