‘Heb je nog werk?’ is een inleidende vraag die vaak gesteld wordt om ‘het over mijn werk’ te hebben. Het intrigeert mensen wat ik doe en in bijna ieder gezin waar ik werkzaam ben geweest zegt iemand wel tegen me ‘het lijkt me zulk mooi werk, zou het voor mij ook iets zijn?’
Ik snap het wel, dat het mensen bezighoudt wat ik doe. Vroeger gebeurde er veel achter gesloten deuren en in de regel heb je er zo weinig mee te maken dat het een toch enigszins mysterieus beroep blijft. Uitvaartondernemer… er wordt heel wat gespeculeerd over wat ik nou precies doe, hoe ik het doe en vooral waarom.
Tja, waarom doe je iets? Ik vind het moeilijk hier antwoord op te geven. Ik denk dat half werkend Nederland niet kan vertellen waarom ie het werk doet wat ie doet. Werk, passie, roeping? In mijn geval is het denk ik drie-in-één.
Soms zijn er momenten en kwesties tijdens een uitvaart die onder het kopje ‘roeping’ vallen; je zó zeer ten dienste van een gezin of nabestaanden stellen dat het toch stiekem wel een beetje ten koste van jezelf gaat. Soms heb ik te maken met een conflict binnen het gezin en kost het me veel energie om in harmonie met iedereen naar de uitvaart toe te ‘werken’.
Soms voelt het als passie. Dan krijg ik zoveel energie van de eerlijke emotionele reactie van de familie, bijvoorbeeld na het zien van een proefje van de rouwkaart. Omdat de juiste snaar is geraakt. Door de bevestiging dat ik geluisterd heb naar hen en precies dátgene eruit heb gepikt wat belangrijk voor hen was. Als alles samen valt en de familie 100% tevreden is.
En eerlijk is eerlijk. Soms voelt het gewoon als ‘werk’. Veel uren maken in een korte periode. Veel sjouw met spullen omdat ik nou eenmaal vind dat als de familie graag 8 grote kandelaren om moeder heen wil, die gewoon op de plaats van bestemming moeten komen. Omdat in mijn optiek bijna niets onmogelijk is, en je toch 24 uur in een dag hebt. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Zoals bij iedere baan.
Maar dan gaat onverwacht de telefoon. Altijd onverwacht. En schiet de adrenaline door m’n lijf en voor ik het weet zit ik met allerhande documentie in m’n nette kleding weer in de auto. Onderweg naar weer een bijzondere ontmoeting. Benieuwd wat ik voor hen kan betekenen.
En nu weet ik het: het vertrouwen dat ik krijg van hen, nu en de komende dagen, hun verhalen. Dát is m’n passie. En m’n roeping en m’n werk tegelijk. Dat is wat ik doe.